Quantum of Solace (2008) ** Blu-ray review

Er is een periode geweest waarin James Bond een charmeur was, tegenwoordig is hij een ware killer. De tijd van de kitsch en de megalomane villains met witte poezen lijkt voor goed vervangen door corporate villains, brutaal geweld en onderdrukte gevoelens. Je kunt voor of tegen zijn, maar ik heb zelf lange tijd op m’n honger gezeten en sinds Casino Royale (2006), die ik toch wel beter vind dan deze Quantum of Solace (2008). Le Chiffre had van mijn part de vorige bondfilm best mogen overleven (kwam een beetje lullig aan zijn einde). De nieuwe villain vertolkt door acteur Mathieu Amalric is gewoon een maatje te klein (in figuurlijke zin).

Maar het grootste probleem met deze film is dat regisseur Marc Forster GEEN actie-regisseur is. Uiteraard kan hij wel rekenen op genoeg budget (225’000’000 dollar) en samenwerking met talentvolle speciale effect artists en stunt coördinators, maar dit is zichtbaar niet zijn ding. Hij probeert hopeloos Paul Greengrass (Bourne-films) achterna te zitten, maar het lukt hem niet. Met een betere regisseurs keuze had de actie niet alleen beter geweest, maar had het scenario misschien ook wat rijper geweest.

Daniel Craig heeft dan weer zijn eigen Bond gestalte gegeven, en is dus geen kloon van Connery, Moore of Brosnan. Een geheim agent wiens hart is gebroken en een koelbloedig zijn woede onderdrukt. Bond gaat liever zij eigen weg en schrikt er niet voor terug om orders naast zich neer te leggen. Dit is een echte Bond-film met veel actie, weinig one-lines, op exotische en glamour locaties en bijna geheel gezuiverd van al te flagrante product-placement.

Korte inhoud: Na het verraad van Vesper Lynd moet James Bond (Daniel Craig) moeite doen om zijn gevoelens buiten zijn missie te houden. Samen met M (Judi Dench) ondervraagt hij Mr White (Jesper Christensen), wiens bekentenissen tot meer inzicht leiden wat betreft de complexe afperspraktijken waar Lynd mee te maken had. Een nieuwe ontdekking brengt Bond naar Haïti, waar hij de even mooie als mysterieuze Camille (Olga Kurylenko) ontmoet.

Onder de regie van Marc Forster lijkt de actie de spuigaten uit te lopen, je vraagt je soms af “waarom eigenlijk”. Quantum of Solace brengt ons een adrenaline stoot met auto-achtervolgingen, vluigtuig-crashes en speedboat botsingen. Alles wat een motor heeft en pieksnelheden kan halen op water, land of in de lucht, al dan niet vergezeld van een knappe babe, dan zit het in deze prent. Er zijn ook wat knipoogjes naar de Bond-franchise, zo denk ik aan de gevaarlijke skydive-scène uit The Spy Who Loved Me, het dumpen van lijkkisten in Haïti die ons doet denken aan de doodskisten voodoo uit Live and Let Die, en er zit zelfs een knipoogje in naar Goldfinger met een vrouw wiens lichaam net niet wordt bedekt met goud. Daarnaast blijft het ‘luxe hotel’ de locatie bij uitstek voor James Bond, waar we snelle wagens kunnen aantreffen, gevaarlijke vrouwen in gala kledij, moordenaars in de kamers, het mooie uitzicht, bars met martini’s en berichtjes aan de lobby.

Mensen die zitten te wachten op de Bond-tune van John Barry zullen net zoals in Casino Royale ook moeten wachten tot op het einde van de film. Misschien een beetje spijtig, maar ik begrijp volkomen de strategie die hierachter steekt. Dit ruikt duidelijk naar een beslissing van producer Barbara Broccoli. De muziek van David Arnold daarentegen is wel omnipresent.

Mijn grootste teleurstelling bij het zien van deze film was vreemd genoeg het gebrek aan dialoog en karakter-ontwikkeling. En dat de scenaristen-staking hier roet in het eten heeft gestrooid is ook duidelijk. Het schrijvers-team Paul Haggis, Neal Purvis en Robert Wade mochten van de Writers Guild of America niet werken en dus gingen Daniel Craig en Marc Forster hun re-writes zelf schrijven met alle gevolgen vandien. Komt daar nog bij dat Forster als filmmaker niet hetzelfde gewicht heeft als een Martin Campbell (regisseur van Casino Royale), dus misschien liet hij zich iets teveel onderdrukken door de producers met dictatoriale trekjes. En zoals ik al eerder had aangegeven laat de uitwerking van de villain te wensen over, en hij had toch een spilfiguur moeten zijn.

© Sony Pictures Releasing

Maar al bij al verveelt deze Quantum of Solace niet, en dat heeft wederom te maken met de aanwezigheid van Daniel Craig die Martin Campbell uitkoos als de nieuwe Bondfiguur. De sluwe blik in de ogen en de lippen die wrijvend op elkaar hunkeren naar de valstrik die zijn tegenstander voor hem in petto heeft en nog meer genietend van het antwoord die hij hierop zal brengen. In tegenstelling tot eerdere geruchten zit er geen homo-seksualiteit in deze prent (dus ook geen Bond die in spannend blauw zwembroekje uit het water stapt), maar is de actie zeker wel ‘fysiek’ te noemen. Qua intelligentie en elegantie komt Casino Royale beter uit de verf, maar deze brengt zeker meer kinetische energie naar het witte doek. Het eindresultaat is spijtig genoeg veel te conventioneel, maar de prestatie van Martin Campbell was moeilijk te overtreffen dus moeten we ook de twee films niet al teveel gaan vergelijken met elkaar.

Wat betekent die rare titel? Quantum staat voor de misdaadsorganisatie (cf. Spectre) en de titel Quantum of Solace komt van een kortverhaal van Ian Fleming waar deze film verder niets mee te maken heeft. De titel betekent letterlijk ‘een kleine hoeveelheid van troost’ wat dan weer aansluit op het verdriet die James Bond heeft na de dood van zijn geliefde Vesper Lynd. Daarentegen sluit het nauw aan bij Casino Royale (een echte sequel dus) met misschien een paar minuten verschil tussen de twee films.

Gelukkig draagt Daniel Craig de film en ik had zo een beetje de indruk dat Marc Forster gemakkelijk uitwisselbaar was. Op naar Skyfall (2012), hopelijk met een andere regisseur en … al dan niet met Craig die eerder te kennen gaf dat twee Bondfilms voor hem misschien wel voldoende was.